Dziewiątka.

Amanda nigdy wcześniej nie miała w sobie tyle siły do działania.
Przy Karlu żyła, a przy Andreasie zaczynała to życie przeżywać.
Zaczynała rozgrzebywać swoją przeszłość, wyrzucała ją z siebie. Zbyt długo nosiła głęboko w sobie piętno trudnego dzieciństwa i wczesnej młodości pozbawionej beztroski.
W końcu dorosła do tego, by zmierzyć się z tym co było i wyjść z tej konfrontacji bez łez, za to z poczuciem, że mimo wszystko wygrała.
Wygrała życie.
Wygrała miłość.
I wygrała przyjaźń.

Wkraczając na teren cmentarza, spojrzała przez ramię na Andreasa, który posłał jej lekko niepewny, ale mimo to pełen otuchy, uśmiech. Nie wiedział czemu się tu znaleźli, jednak nie zadawał żadnych pytań, a ona nie zamierzała mu jeszcze niczego wyjaśniać. Sama nie uświadamiała sobie do końca motywów swojego postępowania, dlatego prowadziła go okrężną drogą, choć gdy zatrzymali się już przy najbardziej imponującej mogile, ciągle nie potrafiła znaleźć odpowiednich słów.
Strzepała ręką śnieg z płyty, odsłaniając tym samym nazwisko, które nosiła oraz dwa imiona, wzbudzające w niej skrajnie odmienne uczucia. Powiodła palcem po uśmiechu dziadka na zdjęciu, uśmiechając się przy tym nieświadomie, a gdy przeniosła wzrok na drugą fotografię na jej twarzy pojawił się niejednoznaczny grymas.
Dorothea Schultz nigdy nie była ciepłą, kochającą babcią. Amanda zapamiętała ją jako surową, doniosłą kobietę, bez skłonności do okazywania uczuć.
W domu w pudełku po butach ukrytym na dnie szafy Ama przechowywała plik listów, które otrzymała od adwokata spełniającego ostatnią wolę babci. Znała je niemal na pamięć i dzięki temu zaczęła patrzeć na zmarłą trochę inaczej.
Wnuczka była dla niej żywym dowodem na to, że poległa jako matka, stąd jej chłodny stosunek. Dorothea obwiniła siebie za to, co robiła jej córka i nie umiała pogodzić się z tym jak nisko upadła.
W ostatnim liście, który napisała kilka godzin przez śmiercią, prosiła Amandę o wybaczenie.

"Zawiodłam moją córkę, ale zawiodłam też Ciebie, Amando. Nie będziesz potrafiła mnie zrozumieć, ale może kiedyś mi przebaczysz. Wiem, że powinnam przejąć opiekę nad Tobą, ale nie umiałam się na to zdobyć. Fizycznie byłaś wierną kopią własnej matki, wychowując Ciebie, miałabym wrażenie, że znów popełniam te same błędy. Nie umiem sobie wyobrazić jakim piekłem było Twoje życie, ale dzięki detektywom wiem, że świetnie sobie radzisz.
Nie jesteś swoją matką, a ja za późno to zrozumiałam.
Nie zwrócę Ci lat dzieciństwa i nie naprawię krzywd, których doświadczyłaś, nie tylko dlatego, że wkrótce umrę. Nie jestem w stanie cofnąć tak wielu złych decyzji, które podjęłam. Chcę jednak, żebyś przyjęła cały majątek naszej rodziny. Przemyśl to dobrze, proszę. To wszystko należy się właśnie Tobie.
Dopiero u kresu swojego życia uświadomiłam sobie, że wśród zła może pojawić się ziarenko dobra. Zawsze traktowałam nastoletnią ciążę Twojej matki jako największy błąd jej życia, zamiast dostrzec, że przecież jesteś jedynym sukcesem jaki odniosła.
Wybacz mi, proszę. Ty byłaś najmądrzejsza i najsilniejsza z nas wszystkich.
Walcz o siebie, bo tylko to możesz zrobić.
Zawsze Cię kochałam, Amando, ale o wiele za późno się o tym przekonałam."

Te słowa wyryły się w pamięci dziewczyny i odtworzenie ich po raz kolejny sprawiło, że po jej policzku potoczyła się samotna łza.
- Wybaczam Ci. - poruszyła bezgłośnie ustami.
Odwróciła się do Andreasa, nieznacznie unosząc kąciki warg.
- Możemy iść.
Kiwnął głową i powoli ruszył przed siebie, dając jej szansę na zmianę zdania. Słyszał jednak śnieg skrzypiący pod jej butami, a po chwili poczuł jej obecność po swojej prawej stronie.
- Dziękuję. - powiedziała cicho, tak cicho, że spojrzał na nią pytająco i znalazł potwierdzenie w jej oczach.
- Za co?
- Że przyszedłeś tu ze mną. Za to, że nie pytasz, nie naciskasz.
- Nie jesteś gotowa na rozmowę.
- Masz rację, nie jestem. - głos lekko jej się załamał, ale Wellinger obrzucił ją tylko pełnym troski spojrzeniem, po czym udał, że wcale tego nie usłyszał.
Zastanawiała się jak to możliwe, że ktoś taki jak on ma w sobie tak wiele empatii i zrozumienia dla innych. Nie dla innych, po prostu dla niej.
Do jej podświadomości wkradł się strach. Nie mogła być pewna, że on traktuje tak wszystkich, bo jedyną osobą, z którą go widywała był Karl. Relacje tej dwójki określiłaby jako serdeczne, ale niezbyt głębokie. Trudno byłoby ich nazwać przyjaciółmi.
Uświadomiła sobie właśnie, że Wellinger był bliższy jej niż Geigerowi i nie wynikało to wcale z faktu, że Karl nie był zbyt towarzyski.
Pod wpływem Andreasa zrzuciła z siebie pancerz, który do tej pory szczelnie okrywał ją przed cały światem i nawet trochę przed Karlem. Nawet on nie dotarł nigdy do wszystkich zakamarków pamięci Amandy. Wielokrotnie nakłaniał dziewczynę do rozmowy, ale ona nie otwierała się przed nim całkowicie. Nie to, że nie chciała, zwyczajnie nie miała siły przeżywać tego na nowo.
A teraz ta siła pojawiała się w niej jakby z niemocy, która tkwiła w niej przez lata.
A może to właśnie Wellinger był źródłem tej siły?

***

Nie mam siły, wściekłość mnie rozsadza i w ogóle źle.
W dodatku ferie dopiero za tydzień.
Wszelkie nowe projekty póki co odłożone, ale jeżeli macie ochotę mnie znosić w większej ilości, to zapraszam na
http://ichhistoria.blogspot.com/ <-- wracam tam, by ostatecznie zakończyć sprawę niemiecką.
Kocham Was, najwspanialsze czytelniczki na świecie. <333