Jedynka.

Amanda wyszła z baru tylnym wyjściem.
Przeklinała się w duchu za to, że nie zabrała butów na zmianę. Spacer w szpilkach przez pół miasta o tej porze i przy tym stopniu zmęczenia nie był zbyt kuszący. Nie zamierzała jednak zamawiać taksówki, bo z pewnością wydałaby na nią wszystkie dzisiejsze napiwki. Po zerknięciu na zegarek stwierdziła, że jednak wczorajsze.
Wyszła zza budynku i skręciła w lewo, gdy poczuła czyjeś ręce na swojej talii.
Krzyk zamarł jej na ustach, ciało zesztywniało, a przez głowę przewinęły się wspomniania podobnych sytuacji sprzed kilku lat.
Wiedziała, że ma tylko jedną szansę na uwolnienie się.
Zaczęła się odwracać, gotowa uderzyć kolanem tam, gdzie faceta boli najbardziej, gdy przy uchu usłyszała szept.
- Cześć kochanie. - ukochany głos sprawił, że całkiem się rozsypała. Oparła głowę o tak doskonale znane zagłębienie w jego szyi.
Jej oddech powoli się uspokajał.
- Co ty tu robisz? - spytała, odsuwając się, by spojrzeć w jego ciemne oczy.
Oczy, które od zawsze patrzyły na nią tak samo.
Oczy, które w każdej chwili były przepełnione miłością i troską.
Jej Karl.
Jej miłość i ostoja.
Ten, który wyciągnął ją z życiowego bagna.
I ten, który dał jej nadzieję na normalną przyszłość.
Karl, na którym budowała swój świat.
Karl, który był najważniejszą częścią tego świata.
- Przyjechałem po ciebie. - uśmiechnął się, otwierając jej drzwi do samochodu.
Wsiadła i zapięła pas.
Gdy chłopak pojawił się za kierownicą, odpięła go, by zasmakować jego ust.
Całowali się bez pośpiechu, z pełnym zaangażowaniem.
W końcu Karl oderwał się od niej i z czułością pogładził jej policzek.
Obdarzyła go tym szczególnym uśmiechem, zarezerwowanym tylko dla niego.
Odpalił silnik i ruszyli do domu.
Cisza panująca między nimi była tą magiczną ciszą, która może zapanować tylko między dwojgiem kochających się ludzi.
Kochali się.
Karl co chwilę zerkał w jej stronę, a ona przyglądała mu się bez przerwy.
Taki spokojny.
Taki skupiony.
Taki jej.
Dojechali i jakimś cudem Karlowi udało się zaparkować przed blokiem.
Wysiadł i otworzył jej drzwiczki. Włączył alarm, po czym sięgnął po jej dłoń, splatając swoje palce z jej palcami.
Wspięli się po schodach na czwarte piętro i w końcu znaleźli się w mieszkaniu.
Karl wziął od Amandy torebkę, a ona zdjęła buty i zniknęła w łazience.
Zmywała makijaż, gdy stanął za nią.
Uśmiechnęła się do niego w lustrze, a on zaczął masować jej ramiona.
Zamruczała cicho pod wpływem rozkoszy jaką jej sprawiał.
Pokrywał jej szyję pocałunkami, a gdy dotarł do karku, odwróciła się i wpiła w jego usta.
Ten pocałunek był inny.
Zachłanny.
Namiętny.
Ich koszulki wylądowały na podłodze.
Spodnie Amandy szybko do nich dołączyły, zaś Karl mocował się z paskiem.
Dziewczyna zaśmiała się i zrzucając po drodze bieliznę, weszła do kabiny. Kręciła chwilę kurkami, by osiągnąć optymalny strumień i ciepło wody.
W końcu chłopak dołączył do niej.
Przyciągnął ją do siebie, obejmując w pasie. Wbiła paznokcie w jego plecy, rozpaczliwie go pragnąc.
Nie kazał jej długo czekać.
Odchyliła głowę do tyłu, przyjmując na twarz letnie krople, które w zetknięciu z jej rozpaloną skórą i tak wydawały się gorące.
Jak zawsze idealnie zgrani, wkroczyli na najwyższy poziom rozkoszy w tym samym momencie.
Ama odwróciła się plecami do Karla i oparła czoło o zimne kafelki, próbując dojść do siebie.
Poczuła jego dłonie na swoich biodrach, on jako sportowiec miał dużo lepszą kondycję.
Oparł brodę o jej ramię i delikatnie ugryzł ją w ucho.
- Nie pomagasz mi, Geiger. - syknęła z uśmiechem.
- Kocham cię. - odparł, jakby to wszystko wyjaśniało.
Bo przecież wyjaśniało.
Te dwa słowa były jedyną poprawną odpowiedzią na każde pytanie.
Wyciągnął ją spod prysznica i otulił ręcznikiem.
Wytarła się i sięgnęła po jego koszulkę. Założyła ją na siebie w drodze do sypialni.
Wsunęła się pod kołdrę i wierciła się, próbując znaleźć najwygodniejszą pozycję.
Jej wysiłki były bezskuteczne, dopiero gdy Karl położył się obok i ułożyła się w jego ramionach, poczuła, że jest w odpowiednim miejscu.
Po minucie spała już jak małe dziecko, a on nadal głaskał ją po głowie.